Ach beste lezer,
In januari heb ik hier nog een blog geplaatst. De maanden erna kwam het er helaas niet van om er een te schrijven en te publiceren.
Dat zit zo.
In het laatste blog schreef ik dat mijn geliefde Ko kampte met een kwaadaardige hersentumor. We hoopten vurig dat we deze zomer samen de koolwitjes in de tuin mochten verwelkomen. Maar nee, tot mijn verdriet heeft het niet zo mogen zijn. De zeldzame tumor trok zich weinig aan van de behandelingen en bleef terugkomen.
Op 22 februari is Ko thuis, omringd door dierbaren, rustig heengegaan.
We waren 18 jaar samen.
Kom, ik laat je een fijne herinnering zien.
Het is een bizarre gewaarwording dat mijn aller-, allergrootste liefde nu al weg is. Hij was namelijk pas 54 jaar.
Liefde en rouw duikelen dezer dagen over elkaar heen en hierin voel ik me soms verloren.
Ondanks dat kan ik er toch iets positiefs over vertellen.
In de 8 maanden die de ziekte van Ko duurde, heb ik geleerd wat ik nodig heb tijdens intens verdrietige periodes. Dat zijn bijvoorbeeld traag leven (nog trager dan ik al deed :-)), de stilte opzoeken en heeel vriendelijk zijn voor wat er in me boven komt.
En illustraties maken...
Ja, illustraties maken...
Ik weet dat illustreren me goed doet, maar 't verbaast me dat ik het kort na Ko's dood kan opbrengen om te doen.
Waar rouw als een onbestemde, onveilige omgeving aanvoelt, zijn tekenen en schilderen als een lieve, zachtmoedige moeder die er met een kopje thee even bij komt zitten.
Ik hoop dat jij ook iets hebt, helemaal en alleen van jouzelf, dat je in angstige periodes steun en energie geeft.
Die lieve zachtmoedige moeder heeft me op weg geholpen naar nieuwe ideeën en illustraties. Ik laat je er alvast eentje zien: een zo schattig mogelijk dapper wielrennetje. Zij gaat straks een ritje maken in de zon.
Met koolwitjes om haar heen.
Reageer gerust op deze illustratiebrief als je dat wilt.
Dankjewel voor het lezen, een prachtige dag voor jou vandaag.